Anladım bu yol bana gidiyormuş.
Bana gidiyormuş ama ben zaten buradaymışım.
Kendimi burada bulamadığımdan, yolu katederek bana gelmem gerekiyormuş.
Anladım ki buradayken bulursam ben beni, yaşam dediğim şey olmazmış.
Yaşam yolunu yürümeden, düşmeden kalkmadan, ağlamadan gülmeden bana ben görünmezmişim.
Ne şahaneymiş bana gelmek.
İyi ki yürümeye başlamışım bu yolu ve iyi ki halen yürüyorum.
Bana gidiyormuş ama ben zaten buradaymışım.
Kendimi burada bulamadığımdan, yolu katederek bana gelmem gerekiyormuş.
Anladım ki buradayken bulursam ben beni, yaşam dediğim şey olmazmış.
Yaşam yolunu yürümeden, düşmeden kalkmadan, ağlamadan gülmeden bana ben görünmezmişim.
Ne şahaneymiş bana gelmek.
İyi ki yürümeye başlamışım bu yolu ve iyi ki halen yürüyorum.
Sanırım anladım...
3 yorum:
Yazın bana benim bir yazımı hatırlattı 0'dan 1'e kitabımdan. Ama sanırım sen durumu daha net anlatmışsın:)
Yürüdüğüm tüm o yollar bende bittiler ve benden yeni bir yol açıyorum şimdi – uzaklardan yakınlara. Artık gidiş bitti; geliş başladı.
Kıvrılır gider bu yol
Karanlıklar peşi sıra
Kimi yazgıymış der
Kimisi kader
Büsbütün gerçektir oysa
Yaşanılan ne varsa
Hepsi –
Bir hayal perdesi de olsa
Hayal gerçeğe değer
Ve en nihayet;
“İki hayal – bir – gerçek eder.”
Bu yazınızda bahsettiğiniz şeyi ben hayatımda zaman zaman tecrübe ediyordum fakat siz dile getirince bunun farkına vardım, teşekkür ederim...
Sanırım yazdığınız gibi:aslolan belki de yolda olmak gerçeğidir..Ve belki de Hallac-ı Mansur'un dediği gibi: en kutsal hac,insanın kendi içine yaptığıdır...
Yorum Gönder